gór', <br>od początku nie wymagano komponowania poezji w języku chińskim od <br>uczniów, większość bowiem nie otrzymała starannego wykształcenia. Uczniowie <br>musieli wybierać odpowiednie wersy ze wskazanych przez mistrza nauk <br>dawnych mistrzów zen czy zbiorów koanów. Metoda ta rozpowszechniła się <br>po upadku systemu gozan we wszystkich szkołach zen. Z czasem powstały <br>zbiory 'wersów komentujących'. <br>Obecnie najczęściej używaną antologią jest Zbiór wersów zen (jap. Zenrin <br>kushu), zawierający około czterech tysięcy dwustu wersów), którego głównym <br>kompilatorem był Toyo Eicho (1426-1504). Zbiór ten zawiera nie tylko <br>powiedzenia dawnych mistrzów zen, ale także fragmenty sutr, cytaty z ksiąg <br>Konfucjusza (chiń. Kong Fuzi; jap. Koshi, 551 p