jej dał się we znaki kończący się pracowity tydzień.<br>&lt;q&gt;- Wio, Baśka!&lt;/&gt; - mamrocze furman, bardziej z obowiązku, niż z chęci ponaglenia konia do szybszej jazdy. Koła miarowo turkoczą, szkapina leniwie ciągnie za sobą ten majdan, a furman znów zapada w drzemkę. Na czystym dotąd niebie zaś pokazują się chmury i zaczyna wiać lekki wiatr - co dalej okaże się nie bez znaczenia w tej historii. Wtem gdzieś spomiędzy zarośli wyszedł jakiś człowiek.<br>&lt;q&gt;- Podwieziecie mnie kawałek, gospodarzu?&lt;/&gt; - spytał. Woźnica uchylił ostrożnie jedno oko. Obcy ubrany był po miejsku, widać nietutejszy. Pewnie zbłąkany turysta.<br>&lt;q&gt;- Siadajcie&lt;/&gt; - zgodził się &lt;q&gt;- ale musicie usiąść gdzieś z tyłu, bo tu