r. w takim właśnie trybie podjęli decyzję o dopuszczeniu misji św. Ottona: najpierw maiores, czyli starsi plemienia zebrali się na osobności, za zamkniętymi drzwiami (in conclavi) i we własnym gronie uzgodnili postanowienie, które następnie przedstawili do zatwierdzenia zgromadzonemu ludowi.<br>Nie inaczej postępowali Szwedzi. Sprawa misji Ansgara, którą miał się zająć wiec, została najpierw omówiona i uzgodniona w ścisłym gronie przez króla i możnych. Radzili oni nad tą sprawą - podobnie jak pyrzycka starszyzna - w zamkniętym pomieszczeniu, z którego wyszli tylko po to, aby wróżbę z losów przeprowadzić tam, gdzie tego wymagał zwyczaj, czyli na otwartej przestrzeni (exeuntes igitur more ipsorum in campum