kory dębu (kolor czarny i szary), jabłoni, olchy, rezedy (żółty), marzanny (indygo, niebieski), z koszenili, czerwca (czerwień) i składników naturalnych, jak ruda darniowa czy opiłki żelaza. Dopiero pod koniec XIX w. zastąpiono je chemicznymi barwnikami, co pozwoliło poszerzyć gamę barw, uzyskać odcienie bardziej jaskrawe. Wykorzystywano też szmaty, z których komponowano wielokolorowe chodniki, o osnowie z nici lnianych lub bawełnianych. Tkano na krosnach przeplatając w określonym porządku osnowę z wątkiem. Związane z tym techniki pozwalały uzyskiwać pożądane sploty. Jednakże mimo podobieństwa techniki tkaniny odzieżowe i dekoracyjne różniły się od siebie. <br>Tkaniny dekoracyjne komponowano ze świadomością końcowego efektu jako zorganizowaną całość, odzieżowe zaś