idącą akurat w przeciwnym kierunku niż schemat zakamuflowanej autobiografii. Pisarka właśnie zerwała z kamuflażami powieści autobiograficznej, obecnymi w jej prozie od debiutanckiej powieści Nie widziałam tak długiej chorągwi (1965) i zaangażowała wszystkie swoje literackie możliwości w dociekanie prawdy autentycznych fabuł napisanych przez historię. Dzięki temu stworzyła też wyjątkowo wrażliwe i wierne świadectwo powszechnych a zapomnianych już przeżyć lat stanu wojennego, takich np. jak obcowanie z "darami", "zrzutami", reglamentacją towarów i kolejkami.<br> Pisarze podejmujący problematykę grudnia 1981 roku, którzy świadomie przeżyli ostatnią wojnę, albo przynajmniej dobrze ją zapamiętali, mieli tę przewagę nad pisarzami - dziećmi PRL-u, że mogli wystąpić w roli spadkobierców