moim ironicznym naśladowaniu czy przedrzeźnianiu... - wydaję. Naprawdę jestem inny: umiem i wiem znacznie więcej! Rozpatrując użytek, jaki Gombrowicz robi z parodii, łatwo dostrzec jej uwodzicielską funkcję: maskuje ona tyleż, co odsłania, tyleż potwierdza, co neguje. Pisarz musi bowiem najpierw udowodnić, że przeniknął maksimum literackich umiejętności.<br>Dobrze wie, jak barwnie opowiadać, wikłać akcję, prezentować postać, bawić i wzruszać publiczność. Stąd może podejrzana ciekawość, którą Gombrowicz darzył literaturę niskiego lotu. Czyż w młodości nie napisał powieści świadomie złej, grafomańskiej? I dlaczego? Tylko po to, aby dać upust swoim dziwacznym gustom i natręctwom? Twórcy literackiej tandety dobrze znają sznurki, które należy pociągnąć, aby wzruszyć