zobaczyła czarną czeluść, to właśnie z niej wiało chłodem, drżąc z zimna i przerażenia przywarła do śliskiego zbocza, jakby chcąc się do niego przykleić, gdy przez jej lęk przebił się głos Heleny:<br>- Dość już, Joanno, tego zachwycania się sobą! Dziewczyna w twoim wieku nie powinna być taka próżna, żeby godzinami wpatrywać się w lustro. <br>Tym razem powrót Heleny do domu Joanna przyjęła z ulgą. <br><br>Pewnego dnia liszki znowu pojawiły się na topoli. Skąd się tam wzięły? Choć Joanna czekała na nie pewna ich przybycia, nie umiała odpowiedzieć sobie na to pytanie. Czy mogły się wziąć z niczego? Z coraz cieplejszych promieni słońca