ty się nie dzielisz. Opadły mi ręce...<br><br>Przyłącza się Dorota:<br><br>- Poczułaś coś, Donata?<br><br>Donata:<br><br>Zastanawiam się... Niepokój, że komuś stała się krzywda, a ja nie widzę logicznej drogi wyjścia.<br><br>Dorota śmieje się ironicznie:<br><br>- Bawisz mnie!<br><br>Potem kontynuje:<br><br>Dla mnie twoje nieprzeżywanie to coś niesamowitego. Przeżywasz komputerowo. Nie ma w tym współbrzmienia.<br><br>Wanda natomiast pyta Donatę wprost:<br><br>- Czy jesteś zadowolona z siebie?<br><br>- Tak.<br><br>- Nie czujesz potrzebę zmiany?<br><br>- Nie, nie czuję.<br><br>Tylko Wisia z pozycji sumienia grupy próbuje załagodzić sytuację. Mówi do Donaty:<br><br>Odczuwam podziw, że potrafisz tak sobie radzić z problemami, powiedzieć sobie, że skoro nic już nie można zrobić, to trudno