teoria i program autonomii kulturalno-narodowej, który absolutyzuje nacjonalizm burżuazyjny, przedstawia go jako cud natury i oczyszcza od przemocy, niesprawiedliwości itd." &lt;page nr=87&gt;<br>Autor nieprzypadkowo wyraża żal, że programu tego nie uważały za stosowne przyjąć ani SPD, ani też PPS zp. We wstępie bowiem - pisząc o ewentualnych wnioskach dla obecnej polityki narodowościowej współczesnej socjaldemokracji - stwierdza otwarcie, że "stosunki w państwie habsburskim niewątpliwie uznane być muszą za najbardziej interesujące" &lt;page nr= 6&gt;. A więc autonomia kulturalno-narodowa, której koncepcja zbankrutowała już w latach I wojny światowej, pozostaje ideałem polityki narodowościowej autora, i to w czasie, gdy bieg historii w pełni potwierdził i wciąż na nowo potwierdza słuszność