Zosia przygłądali się nam jak parze dzikusów.<br><br>Matka przed wyjazdem wielokrotnie uczyła mnie, jak mam się zachowywać, aby nie przynieść jej wstydu. Stałem tedy, odpowiadając na pytania "tak" i "nie".<br><br>Dwiema dorożkami ruszyliśmy do miasta. Siedziałem na małej ławeczce obok Zosi mając przed sobą matkę i ciotkę Anielę. Rzeczywistość przeszła wszelkie moje wyobrażenia o Warszawie. Po raz pierwszy w życiu widziałem tak wielkie miasto. Panorama miasta widoczna z mostu Kierbedzia wydała mi się imponująca. Ukazywały się konne tramwaje, wielkomiejskie kamienice; narastał ruch uliczny, od którego mogło się zakręcić w głowie. Dzień był piękny. Warszawski wrzesień, mimo że wyprzedzał nasz czas nowosokolnicki