tragizm obozowego życia i śmierci, cały mechanizm ludobójstwa.<br>Teraz pragnę wspomnieć jedynie losy mego brata Mariana.<br>Jego załamanie psychiczne postępowało tak niewiarygodnie szybko, że już po dwóch miesiącach, pomimo największych moich wysiłków i starań, stał się cieniem człowieka. Sypialiśmy na jednej pryczy, pod jednym kocem, i żarły nas te same wszy. "&lt;foreign&gt;Eine Laus - dein Tod.&lt;/&gt;" Zdobywałem dla Mariana dodatkowe porcje zupy, oddawałem mu własny chleb, żeby go jak najdłużej utrzymać przy życiu. Korzystając z naszego bliźniaczego podobieństwa, wziąłem na siebie wyznaczoną mu karę chłosty. Od jugosłowiańskich towarzyszy wyżebrałem dla niego ciepłe skarpetki. Starałem się wszelkimi siłami podtrzymać go na duchu, aczkolwiek