i wsadził wskazujący palec w kratę.<br>Idąc wzrokiem za tym jego palcem, dojrzałem obrys leżącej postaci na<br>kamiennej płycie przy ścianie.<br> - Starli ją nogami przez te wszystkie wieki - powiedział z żalem - bo<br>kiedyś leżała tam, na środku kościoła. Aż w końcu ktoś się ulitował i<br>tu ją przenieśli. Trudno sobie wyobrazić, że mogliby ją na proch<br>zetrzeć. Ale tak to zawsze z pięknem jest, że skazane jest na naszą<br>łaskę. Nie umie się samo bronić, milczy i jedynie gdzieś w środku<br>goreje. I może tak milczące goreć przez wieki, nie zauważone,<br>zadeptywane, póki ktoś nie dojrzy w nim swojej nadziei i