spośród zawodowych oprawców a tymi więźniami, przez których ręce (z racji wykonywanej pracy) przechodziły przedmioty o dużej wartości. Wielu esesmanów chciało systematycznie przywłaszczać sobie część tych dóbr. Hierarchiczna struktura obozu powodowała, że rzadko mogli to robić na własną rękę. Znając siebie i kolegów esesmanów współdziałali ze sobą tylko w wyjątkowych wypadkach - wtedy, gdy wzajemne usługi stwarzały gwarancję jako obustronna broń szantażu.<br>Chciwość zmuszała ich więc do przełamania nieprzekraczalnych barier i nawiązania kontaktu z więźniami. W wypadku jednorazowych przywłaszczeń więzień mógł być wykorzystany jako narzędzie i zgładzony jako świadek. W wypadku systematycznych kradzieży stawał się dla esesmana niezbędnym wspólnikiem, który mu wybierał