i zgodą Senatu mianuje członków gabinetu, ambasadorów i konsulów oraz przyjmuje ambasadorów obcych państw akredytowanych w Waszyngtonie.<br>W praktyce oznacza to, że inicjatywa i realizacja polityki zagranicznej spoczywa w rękach prezydenta. Jak zinterpretował to sędzia Sądu Najwyższego, John Marshall, w 1803 r. w sławnej &lt;q&gt;"Marbury przeciw Madisonowi: Konstytucja Stanów Zjednoczonych wyposaża prezydenta w ważną władzę polityczną, którą będzie posługiwał się według własnego uznania, będąc odpowiedzialnym wobec własnego kraju i wobec własnego sumienia. Jako pomoc w realizacji tych obowiązków jest on upoważniony do mianowania pewnych urzędników, którzy będą działali w jego imieniu i zgodnie z jego poleceniami. W takich wypadkach ich działania