stylistyki do drugiej, z "Bestii" na motywach tołstojowskiego "Diabła" do "Doktora Murka" według Dołęgi Mostowicza. I właściwie był to w moim życiu zawodowym najszczęśliwszy okres. Cudownie beztroski, nie obciążony poczuciem odpowiedzialności, świadomością możliwej klęski.<br>Próbowałam również dubbingu i radia. Obie formy odrzuciłam natychmiast. Po "Człowieku z marmuru" zostało mi pragnienie wyrazistości, nic połowicznego nie wchodziło w grę.<br>Chciałam się jak najwięcej nauczyć. Wypytywałam reżyserów o postacie, sens każdej sceny, całego filmu. O środki, jakimi chcą osiągnąć pożądane efekty. Nauczyłam się na pewno jednego: że trzeba starać się zrozumieć wszystkich. Sposób myślenia w przypadku każdego reżysera był tak odmienny, że wyrobiłam sobie