słowa więzną mu w gardle. W kolejnym zdaniu słychać najpierw przerażenie, potem całkowitą rezygnację i w końcu rozpacz. Zaczyna używać zaskakujących porównań, jakby emocji nie mógł oddać zwykłymi słowami. - Trudno mi poradzić sobie z tsunami niesprawiedliwości i krzywdy, jakie uderza w moją rodzinę i we mnie - wyznaje. Po chwili ciszy wyrzuca z gwałtowną desperacją: - Ja po prostu jestem u skraju swego życia! <br>To, czy Rywin znajdzie się za kratami już teraz, czy za pół roku, dla niego samego nie miało większego znaczenia. Strach, który nim zawładnął, nie opuści go tak łatwo. Coraz bardziej zdaje sobie sprawę, że przed nim pierwsza scena