Zatrzymywaliśmy się na stacjach większych od Nowych Sokolników, zostawialiśmy za sobą miasta o nieznanych nazwach i za każdym razem, kiedy pociąg stawał, byłem pewny, że to już Warszawa. Ale jechaliśmy coraz dalej i dalej mijały nas transporty wojska, powodując długie postoje naszego pociągu, na peronach pełno było oficerów, jedni pasażerowie wysiadali, inni wsiadali, i tylko dla nas podróż zdawała się nie mieć końca...<br><br>Matka cierpiała na migrenę i niechętnie odpowiadała na zadawane bez przerwy pytania. Siedziała sztywna i zamyślona, w jedwabnym szalu na głowie, z wachlarzem w dłoni, w popielatej sukni z bufiastymi rękawami. Spoglądałem na jej surową twarz o ładnym