gustuje w rzeczach rozcieńczonych, przełknie taki dekokt łatwo i nie bez przyjemności, tyle że jest to przyjemność jałowa i bez prądu. Żadnych konkretów, żadnych nowych rzeczy były czy aktualny wielbiciel Hrabala - a przecież głównie oni po książkę Hrabala sięgną - z książki tej się nie dowie.<br>Jałowość pracy Zgustovej ilustruję jednym wystarczająco za to dobitnym przykładem. Otóż jak już wspomniałem, autorka przez cztery lata w towarzystwie swego ulubionego pisarza żłopała piwo, tak jest, przez cztery lata Bohumil Hrabal (takie były jego obyczaje) stawiał tej rzekomo uczonej lasce piwo, ona zaś złaknionemu prawdy czytelnikowi nie jest w stanie podać nawet najprostszej konkretnej informacji