głosił: &lt;q&gt;"Wszyscy wyzwoleńcy, którzy zasłużyli sobie u swoich panów Longobardów na obdarzenie wolnością, mają żyć według prawa swoich panów i dobroczyńców, zgodnie z tym, jak zostało im to przyznane przez ich własnych panów"&lt;/&gt;.<br>Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że zachodzi tu sprzeczność: z jednej strony kategoryczny nakaz, że wyzwoleniec ma żyć według tego samego prawa, co jego dotychczasowy pan (omnes liberti &lt;gap&gt; legibus dominorum et benefacturibus suis vivere debeant), z drugiej zaś - fakultatywne sformułowanie uzależniające status prawny wyzwoleńca od pańskiej decyzji (secundum qualiter a dominis suis propriis eis concessum fuerit). Istotnie mamy do czynienia z dwiema różnymi normami, ale dotyczą