Nike, jakże dziwnie znajomo brzmią te argumenty dzisiaj, po trzydziestu latach, gdy powstańcy Warszawy ciągle jeszcze nie mają swego pomnika, podczas gdy pomniki takie dostali zarówno "utrwalacze" władzy ludowej w postaci popularnie tak zwanego <orig>"ubelisku"</> czy bezradnie spoglądający poprzez Wisłę Berling. Byliśmy izolowani nie tylko od reszty świata, ale często wzajemnie od siebie, rozdzieleni zgorzknieniem i niewiarą. A mieliśmy wtedy po trzydzieści lat... Kto miał za nas przemówić, napisać prawdę, upomnieć się o sprawiedliwość dla naszego pokolenia? Dla naszego kraju? Nawet Kościół przechodzący wtedy swoje najtrudniejsze lata i walczący o przetrwanie nie mógł być pomocą. Bogu i Ojczyźnie. Kronika żołnierskiej służby