nim uderzające i ośmieszające podobieństwo do pani S. - te same rysy rozmyte w bladej otyłości.<br>Te same niezwykłe oczy, zmętniałe w smutku.<br>Podobna sylwetka i ruchy, nie sposób się dziwić, że pani S.<br>niezależnie od nieszczęść - jakie co pewien czas zrzuca na swą rodzinę inżynier Karol - nie znosi stryjecznego wnuka z całą siłą swej nieposk romionej pychy.<br>Pani S. podaje wnukowi do ucałowania zamszową rękawiczkę.<br>Siostra natomiast bierze brata w ramiona - i oto hoża twarz dziewczyny błyszczy od łez.<br>Pani S. tupie nogą w milczącej złości.<br>Spotykam jej wzrok i nie potrafię się powstrzymać od pełnego szacunku ukłonu.<br>Pani S. jednak nie raczy