do matki, tak jak już kilka razy zmieniał się w czasie, mimo że matka od dawna nie żyła. Tym razem Ewelina odkrywała ją jako kobietę, to, co jej opowiedział Tadeusz ostatniej nocy, rzuciło inne światło na Karolinę Lechicką. Mówił z takim żalem w głosie, że jej matka nie liczyła się z niczym, a ona przecież walczyła o człowieka, którego kochała. Nie była fanatyczką i trzeźwo oceniała sytuację. Widziała, że ojciec zatracił się w swoim uwielbieniu dla Marszałka i gotów jest popełniać czyny niegodne. Chciała go za wszelką cenę powstrzymać, nawet za cenę więzienia i surowego wyroku. Wskazując palcem na podwładnego ojca, wskazywała