zarazem możliwość uzyskiwania rożnych efektów kolorystycznych, możliwych przy stosowaniu szkliwa ołowiowego, nadającemu naczyniu, w zależności od barwy tła, odcienie od żółci do zieleni. Glazura utrwalała malaturę, dzięki niej naczynie miało szklista powierzchnię, łatwo zmywalna. Tam, gdzie nie stosowano malatury, zabarwiano glazurę tlenkami miedzi, które dawały kolor zielony, bądź manganu, powodując zabarwienie na kolor brunatny. Dobry garncarz uzyskiwał wiele odcieni glazury, odpowiednio dawkując dodatki. Była droga, więc często ograniczano się tylko do pokrycia wnętrza naczynia lub malowania zewnątrz jedynie jego brzegów bądź górnej części brzuśca. <br>Naczynia pokryte glazura malowano, prowadząc zdobienie jakby spiralnie dokoła środka, w misach z Rabki dokoła powierzchni kropkami