nas jest tylko dwóch, zawarczała i ugryzła mnie w brzuch (...) Gryźta! Huź!<br>huź! Psssa go! Bierzta Intencyje! Bierzta Inteligencje! Huź, huzia, psssa, kota, kota!"&lt;/&gt; (F 193-194) Gesty, czyny rodzą się tutaj z nieporozumień leksykalnych, prawdziwy to teatr mowy, teatr zrodzony z mowy! Opowiadający zdaje się tu nieobecny. Ale zaraz zadba o to, aby się czytelnikowi przypomnieć. Wspomina o "prawdziwych psach", unieważniając bajkową konwencję sceny, i komentuje spokojnie: &lt;q&gt;"Pierwszy to raz oglądałem całą gromadą ludzką pośpiesznie przekształcającą się w psa na mocy prawa mimikry i ze strachu przed uczłowieczeniem, zbyt intensywnie stosowanym"&lt;/&gt; (F 194). Tym samym nie tylko przywraca perspektywę powieściową