wielkich płyt. Pracochłonność tradycyjnej technologii, wymaganej przy odbudowie zabytków, stała się jednym z decydujących czynników odejścia od rekonstrukcji historycznej zabudowy na wielką skalę, nie było to już bowiem możliwe ze względów ekonomicznych.<br>O sposobie realizacji, przez polskich konserwatorów, odbudowy ośrodków staromiejskich i wypracowaniu w pierwszych latach powojennych specyficznej doktryny konserwatorskiej, zadecydował stan świadomości zawodowej służby konserwatorskiej i architektów-praktyków konserwacji. Złożyły się na nią obowiązujące w Polsce przepisy prawne, obiegowe przed wojną poglądy teoretyczne, tradycja konserwatorska oraz przedwojenna praktyka.<br>Świadomość konieczności ochrony całych zespołów urbanistycznych ujawniła się w polskiej literaturze konserwatorskiej już na początku XX w., po raz pierwszy w 1909