i ta pamięć ołowiana, z ojców na synów. <br>Spojrzy na zegarek, potem w okno. <br>- Byle tylko się nie rozpadało. <br>- Śmieje się, już pogodny. <br>- Tu czasem ci młodzi tak mocno wiosnę obudzą... że niebo nas hojnie, aż do przesady, ulewami uszczęśliwia, że łąki zielone, a rzeka mi do ogrodu między ule zagląda! - Wskaże książki. - Docencie drogi, pan tu u siebie. <br>Wyszli obaj. Kiedy Hans był w połowie schodów, usłyszał Gertę. <br>- Telefonowali ze szpitala wojewódzkiego. Zasłabł jeden z niemieckiej wycieczki. Naczelny doktor prosi... zaraz tu auto przyśle. <br>Wszedł Hans do pokoju ciężkim krokiem. Nie zauważył pieca. Uchylił okno. Świeże powietrze oderwało się od