napięcie, które ukrywa mit Atalanty.<br><br><tit>Narcyz i złote jabłka </><br><br>Złote jabłka, "zawady", które wstrzymują bieg Atalanty, to rozkosze świata.<br><gap><br>Marino odczytuje mit bez zawahania, jednoznacznie. Podobnie zresztą robią inni barokowi poeci. <br><gap><br>jest w gruncie rzeczy w wierszu Jana Andrzeja Morsztyna rajskim jabłkiem pokuszenia i grzechu:<br><gap><br>Zbigniew Morsztyn w symbolu jabłka zamyka zaś całą światową aktywność człowieka:<br><gap><br>I ono właśnie opóźnia wytężony bieg duszy po "śliskiej drodze żywota", jest "zdradliwym wnikiem", pułapką, w którą człowiek nieustannie wpada, jego piękno jest bowiem magnetyczne, a "pozorność" niezwykła. "Złote jabłko świata", stimulus amoris, którym niedbale igra święta Miłość z Morsztynowych Emblematów, lekce sobie ważąc jego