finis nadawał szybkości kierunek - każdy krok słuszny był krokiem we właściwą stronę - a w pewnych momentach regulował nawet jej tempo tak, by biegnący nie wypadł z toru. Jeśli jednak - jak twierdzi Bauman - ponowoczesność nie myśli już o sobie jako o projekcie - nauki, techniki, postępu moralnego czy społecznego - oznacza to także zanikanie projektów szybkości. Szybkość przestaje być cechą ruchu, który wiódłby do końca lub w jakąkolwiek określoną stronę. "Czas nie jest, jak niegdyś, wektorem - jest pędem bez strzałki kierunkowej" - pisze Bauman.<br>Człowiek ponowoczesny nie jest zdobywcą. Nie jest nim, skoro nie sądzi, by przyszłość w zasadniczy sposób mogła różnić się od "dzisiaj