z krzesła. Dziewczyna zauważywszy to zaczęła przepraszać.<br>- Nic się nie stało - odpowiedziałem - a te zmiażdżone palce i tak się już nie zagoją. Więc nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.<br>- Chyba z pana palcami nie jest aż tak źle - zapytała, a w jej oczach dało się zauważyć pewną obawę. <br>- Skądże, żartowałem - odpowiedziałem kładąc walizkę z powrotem na krzesło - przypuszczam, że nie jest pani tutejsza - zapytałem zaczynając z innej beczki. <br>- Nie. Mieszkam w Warszawie. Mam tutaj swoją bliską rodzinę - wujka. A pan jest Przemyślaninem? <br>- Jaki tam pan ! - zaprotestowałem - na pana trzeba mieć wygląd. Wiesiek jestem - powiedziałem wyciągając do niej rękę.<br>- Eliza - przedstawiła