niech pan sam przyzna - zwrócił się do ojca - woda, słońce, wakacje i wiśnie w koszyku. <br>- Właśnie to samo myśleliśmy i dlatego wyruszyliśmy w świat. <br>- Ach, tatusiu! Miałeś nikomu nie mówić - oburzyła się Henrysia. <br>- Przecież od razu widać, że ci chłopcy mają takie same zapatrywania na życie jak i my - z zawstydzeniem wytłumaczył się ojciec. - Więc można im powiedzieć, że idziemy w świat na cztery, a może i na sześć tygodni. <br>Od dawna już Henrysia zauważyła, że kiedy ojciec postanawiał o czymś nikomu nie mówić, to właśnie mówił pierwszemu, który się nadarzył. <br>Obaj chłopcy wpadli w pyszny humor. <br>- No, to świetnie - wołali