pana - poprawiam surowo. - Proszę pana - poprawia Wicuś.<br>- Żałujesz za grzechy? - Żałuję, proszę pana.<br>- A nożyk jest mój? - uśmiecham się. - No? Czyj jest nożyk? - Pański, proszę pana.<br>- A co... - zastanawiam się przez chwilę. - Co zrobimy z tym "jebanym kulasem", mój dobry Wicusiu?<br>Wicuś zaczyna się mazać, pochlipuje dziecięco-dziewczęcym głosem.<br>Łzy żłobią mu dwie czyste ścieżyny na brudnej twarzyczce.<br>- Szanownie przepraszam, proszę pana - chlipie. - Najuprzejmiej przepraszam.<br>Ciskam tą szmatką o ziemię, odchodzę, zawracam w stronę domu.<br>Idę plantami. Mijam kościoły, uniwersytet, galerie.<br>Czuję na karku wzrok człowieka, który drepcze za mną w strachu i nienawiści.<br>Patrzę przez ramię.<br>Nie omyliłem się: pan