jest?<br>- Pieniądze. Niech pani weźmie. My z Marcinem mamy swoje różne rozrachunki.<br>Zawahała się:<br>- Nie wiem doprawdy, czy mogę...<br>- Ależ tak! Tylko Marcinowi niech pani na razie nic nie mówi. Potem się z nim obliczymy, jak wyzdrowieje. Nie trzeba mu teraz tym głowy zawracać.<br>Była bardzo wzruszona: - Bóg zapłać, moi złoci.<br>Z pokoju dobiegł naraz słaby głos Marcina. Szretter chciał się pożegnać, zatrzymała go jednak.<br>- Zaczekajcie, panowie, tylko zajrzę do niego.<br>&lt;page nr=226&gt; Wróciła prawie natychmiast.<br>- Pana jeszcze prosi - skinęła na Jerzego. - Mnie?<br>- Na chwileczkę.<br>Od progu spotkał się z wzrokiem Marcina. Podszedł do łóżka.<br>- Słucham cię?<br>Ten poruszył ręką, aby bliżej się