do jakiegoś celu, zbiegu wszystkich prostych, tam gdzie się kończy horyzont. <br>Jeszcze tego samego dnia spakowałem się i pojechałem na dworzec. Nie miałem kogo powiadomić o wyjeździe, telegramy nie docierały już do mojego świata, automat w telefonie informował, że nie może zrealizować takiego połączenia, zdawałem sobie sprawę, że to tylko złudzenie, jedno z licznych przywidzeń, że cały świat jest tam, gdzie być powinien, na swoim miejscu, tylko ja się oddalam. <br>W duchu przecież godziłem się z tymi, którzy twierdzili, że nie mam racji, nie tylko dla świętego spokoju, bo w gruncie rzeczy nigdy go nie miałem, nie mogłem wmawiać ludziom, dla