i jakże godny do dziś naśladowania przykład religijnej tolerancji. Kucharka w Szczorsach była zresztą znakomita. <br> Jednak poza tymi sześcioma dziennie przebłyskami radości życia przy stole, moje życie między posiłkami przez pierwszą połowę mojego pobytu w Szczorsach nazbyt szczęśliwe nie było. Po raz pierwszy dopadła mnie w tym pięknym zakątku tak zupełna niemal samotność. Znalazłem się pod jednym dachem z liczną rodziną (w tym czworgiem moich-mniej, lub więcej rówieśników) hermetycznie przed mną zamkniętą. Po wspólnych posiłkach wszyscy rozchodzili się do swoich pokoji i zajęć, a mnie pozostawał jako jedyny towarzysz mały chłopiec Serioża, którym jednak nie sposób było się zajmować od