uległy tylko instytucje kultowe zrośnięte z naczelnymi organami plemiennej wspólnoty. W codziennym życiu wspólnot sąsiedzkich, rodów i rodzin kult pogański długo jeszcze zachowywał ważną pozycję. Dłużej jeszcze niż kult utrzymywały się wartości i wzory tradycyjnej kultury. Obalenie Irminsula, Świętowita czy Peruna było jednak momentem zwrotnym, równało się bowiem rozbiciu kultowego zwornika politycznej organizacji plemion. Mało- i wielkoplemienne wiece, pozbawione oparcia w pogańskim sacrum i autorytetu wyroczni, nieodwracalnie traciły swoje znaczenie. Jednocześnie rosło znaczenie króla (księcia). Uwolniony od ograniczeń ze strony wiecu, wspierany od początku przez Kościół, król wykorzystywał tradycyjne prerogatywy wielkiego krewniaka, wielkiego wojownika i wielkiego sąsiada, aby z przywódcy swojego