powitania nikt się nie spodziewał, może prócz porucznika, który milczał, bo czuł się winny i nie wiedział, co rzec na swoją obronę. Tylko Ziuta nie straciła tupetu, krew w niej zagrała i natarła na rotmistrza z nie mniejszym impetem.<br>- Nie krzycz pan, jak pragnę Boga! Urząd państwowy pan sprawujesz! I zwracasz się do rodaczek! Nikt pana nie nauczył szacunku dla polskiej kobiety i matki? Przyjechałam, bo mam syna w wojsku.<br>- Gdzie go pani ma? W którym pułku?<br>- Odkomenderowano go do Anglii.<br>- Aha, do Anglii. I po licha pani się tu wzięła? Przecież tu Uzbekistan, nie? Myśli pani, że jestem władny wysłać panią