duch

Słownik języka polskiego PWN*

duch
1. «istota nadprzyrodzona obdarzona tajemniczą siłą»
2. «bezcielesna zjawa»
3. «w filozofii idealistycznej: podstawowy pierwiastek niematerialny, początek wszechrzeczy, podporządkowujący sobie materię»
4. «według pojęć religijnych, mitologicznych i teozoficznych: byt osobowy niematerialny»
5. «właściwości psychiczne i intelektualne człowieka»
6. «temperament, skłonności, usposobienie; też: człowiek o określonym temperamencie, skłonnościach, usposobieniu»
7. «istotna treść, istotny charakter czegoś»
8. «zapał, odwaga»
9. daw. «oddech, tchnienie»
zgłoś uwagę

Autentyczne przykłady użycia w Korpusie

…Mości wywołać ducha ukochanej zmar łej. I dotrzymał obietnicy.
– Wywołał
ducha? Bardzo ładnie z jego strony. – Nad wyraz.
Duch, którego Duranovius…

 

…przyjąć, że nie zacznie okrążać Plutona. Jesienią szepczemy sobie w duchu marzenia przy spadających gwiazdach, wiadomo jednak, że ta minimalna odrobina…

 

…stają w poprzek ich szczęściu są starzy. Dobre i psotne duchy, wcielone w służących i ich przyjaciół, pomagają młodym przeciwko starym…

 

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego