cecha

Słownik języka polskiego PWN*

cecha
1. «element odróżniający lub charakteryzujący istoty żywe lub przedmioty, ich czynności i stany oraz zjawiska»
2. «znak fabryki, zakładu, urzędu itp., umieszczany na przedmiocie»
3. filoz. «niesamodzielny składnik rzeczy, dający się w niej wyróżnić tylko w drodze analizy myślowej»
4. «oznaczenie na mapie położenia jakiegoś punktu nad poziomem morza»
cecha dominująca «dziedziczna właściwość organizmu górująca u potomstwa nad innymi cechami»
cecha dystynktywna jęz. «cecha konieczna do identyfikacji jednostki językowej»
cecha legalizacyjna «znak na narzędziach pomiarowych, stwierdzający ich zgodność z przepisami legalizacyjnymi»
cecha logarytmu «część całkowita logarytmu danej liczby»
cech
1. «zrzeszenie rzemieślników jednej lub kilku podobnych specjalności»
2. «siedziba tego zrzeszenia»

• cechowy
cechy przystawania trójkątów, cechy podobieństwa trójkątów «twierdzenia podające warunki konieczne i wystarczające do tego, aby dwa trójkąty były przystające lub podobne»
cechy mammologiczne «cechy wspólne dla człowieka i innych ssaków»
cechy nabyte «cechy wytworzone w ciągu życia jednostkowego organizmu»
cechy palingenetyczne «cechy występujące u zarodka, odpowiadające kolejnym etapom rozwoju rodowego»
cechy pigmentacyjne «cechy charakterystyczne jakiegoś organizmu, warunkowane występowaniem określonych pigmentów w poszczególnych jego komórkach»
cechy redundantne jęz. «elementy funkcjonalnie zbyteczne, niepełniące określonej funkcji w języku»
cechy relewantne jęz. «elementy istotne w systemie językowym, służące celom komunikacji językowej»
drugorzędowe cechy płciowe «zewnętrzne narządy płciowe»
pierwszorzędowe cechy płciowe «gruczoły płciowe: jajniki i jądra»
trzeciorzędowe cechy płciowe «piersi, owłosienie i inne różnice w budowie ciała»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego