tor
Słownik języka polskiego PWN*
boczny tor «tor służący jako tor awaryjny»
stromy tor pocisku «tor pocisku, przy którym kąt upadku przekracza 28–30°»
ślepy tor «odgałęzienie toru, z którego nie ma wyjazdu»
tor I
• torowy
1. «dwa równoległe ciągi szyn umożliwiające przejazd pojazdów szynowych»
2. «droga, po której porusza się jakieś ciało fizyczne; też: droga, którą zakreśla w przestrzeni poruszający się obiekt»
3. «kierunek, w jakim coś się rozwija lub podąża»
4. «wytyczona trasa przystosowana do potrzeb danej dyscypliny sportowej»
• torowy
tor II «promieniotwórczy pierwiastek chemiczny, srebrzystobiały, ciągliwy, dość miękki metal»
• torowy
• torowy
tor III «dawna jednostka ciśnienia»
tor bezstykowy «tor składający się z odcinków szyn połączonych ze sobą bez luzów przez spawanie lub zgrzewanie»
tor przeszkód «naturalne lub sztuczne przeszkody, które zawodnik biegnący w wyścigach musi pokonać»
tor żużlowy «wysypany żużlem tor do wyścigów motocyklowych»
Tora
1. «pięć pierwszych ksiąg Starego Testamentu, stanowiące podstawę judaizmu»
2. «zwój z tekstem tych pięciu ksiąg»
3. «prawo religijne i społeczne judaizmu»
Simchat Tora [wym. s-imchat tora] «w judaizmie: ósmy dzień świąt Sukot, w którym kończy się i rozpoczyna roczny cykl czytania Tory»
Synonimy
Zagraj z nami!
