Wielki słownik ortograficzny PWN*

jun•kier (wychowanek carskiej szkoły oficerskiej) -n•kra, -n•krze; -n•krowie, -n•krów

jun•kier (szlachcic pruski) -n•kra, -n•krze; -n•krzy, -n•krów

Słownik języka polskiego PWN*

1. «w Niemczech średniowiecznych: młodszy syn rodziny panującej, szlacheckiej i patrycjuszowskiej»

2. «wielki właściciel ziemski w dawnych Prusach, Meklemburgii i Holsztynie»

3. «w armii rosyjskiej w XVIII i pierwszej połowie XIX w.: podoficer pochodzenia szlacheckiego; też: uczeń szkoły oficerskiej»

• junkierski