oścień
Wielki słownik ortograficzny PWN*
o•ścień -enia; -enie, -eni
Słownik języka polskiego PWN*
oścień
1. «ostre widełki osadzone na drewnianym trzonku, służące do połowu ryb»
2. «to, co najbardziej rani nasze uczucia, doznania»
3. daw. «zaostrzony kij używany m.in. do popędzania bydła»