uderzyć
Słownik języka polskiego PWN*
uderzyć — uderzać
1. «zadać cios»
2. «przytknąć coś do czegoś szybko i z pewną siłą»
3. «gwałtownie spaść na coś lub zetknąć się z jakąś przeszkodą»
4. «spowodować czyjąś stratę, jakąś szkodę»
5. «ostro wystąpić przeciwko komuś, czemuś»
6. «zwrócić czyjąś uwagę lub wywrzeć silne wrażenie»
7. pot. «zwrócić się do kogoś w celu doprowadzenia czegoś do skutku, do końca»
8. «o armii, wojsku, oddziale zbrojnym: rozpocząć atak»
uderzyć się — uderzać się
1. «zadać sobie cios ręką lub jakimś przedmiotem»
2. «zetknąć się raptownie jakąś częścią ciała z czymś»
3. «uderzyć siebie wzajemnie»
uderzenie
• uderzeniowy • uderzeniowo
1. «raz zadany ręką lub trzymanym przedmiotem»
2. «gwałtowne zetknięcie się dwóch rzeczy, z których przynajmniej jedna jest w ruchu; też: odgłos towarzyszący takiemu zetknięciu»
3. «nagłe i gwałtowne nasilenie się mrozu, wiatru itp.»
4. «w boksie, szermierce, walce wręcz: trafienie przeciwnika»
5. «w grach sportowych, np. w piłce, tenisie, bilardzie: kopnięcie, odbicie piłki, kuli, trafienie piłką, bilą»
6. «silna dawka leku»
7. «sposób dotykania, naciskania klawiszy przez artystę grającego na instrumencie klawiszowym, głównie na fortepianie»
8. «gwałtowny, szybki ruch wojsk w kierunku nieprzyjaciela»
• uderzeniowy • uderzeniowo