[8] 3.2. Końcówka -ą w wybranych formach deklinacyjnych

3.2. [8] Końcówka -ą w wybranych formach deklinacyjnych
W Polsce centralnej i południowej (Wielkopolska, Małopolska, Śląsk) końcówka -om w celowniku liczby mnogiej i końcówka -ą w narzędniku liczby pojedynczej rzeczowników żeńskich w wymowie wielu użytkowników języka nie są odróżniane. Obie końcówki mogą być wymawiane jako [-om], np. w wyrazach wodom (celownik liczby mnogiej) oraz wodą (narzędnik liczby pojedynczej). Wymowa ta ma charakter gwarowy, obecnie stanowi dość ekspansywną cechę regionalną, nie ma jednak wpływu na pisownię.
Zawsze zatem piszemy literę ą w końcówkach:
a) narzędnika liczby pojedynczej rzeczowników, przymiotników oraz odmieniających się przymiotnikowo zaimków, liczebników i imiesłowów rodzaju żeńskiego, np.
Bawiła się kolorową piłką.
Prowadził samochód lewą ręką.
Byli zaskoczeni nową sytuacją.
Jedziemy na wycieczkę z szóstą klasą.
Pójdziemy drugą stroną.
Martwiła się pomiętą sukienką.
b) biernika liczby pojedynczej przymiotników oraz odmieniających się przymiotnikowo zaimków, liczebników i imiesłowów rodzaju żeńskiego, np.
Odwiedziłam swoją chorą koleżankę.
Podaj mi jeszcze tamtą książkę.
Przypomniał sobie ich pierwszą wspólną wyprawę.
Był wpatrzony w śpiewającą artystkę.
c) biernika liczby pojedynczej rzeczownika pani, waćpani, jaśniepani, mospani itp., np.
Zapomniałem panią uprzedzić.
Widziałem panią wczoraj w teatrze.
Pragnę waćpanią o tym zapewnić.
Musiał przeprosić jaśniepanią.
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego