swojej ufności i determinacji.<br><br>Po chwili znowu padły strzały.<br><br>- Jesteśmy w potrzasku! - krzyczał niemłody już student wymachując sękatym kijem. - Zbrodniarze, zamknęli bramę!<br><br>- Wystrzelają tu nas wszystkich! Boże, zmiłuj się nad nami! - wołała kobieta okutana w wełnianą chustkę.<br><br>Kilku mężczyznom udało się przeleźć przez wysokie ogradzenie, inni siedzieli na żelaznych prętach sztachet i lżyli żołnierzy. W słońcu mignęły szable... Tym razem salwa smagnęła po ogrodzeniu parku:<br><br>Dwaj młodzi ludzie zawiśli zaczepieni o spiczaste pręty. Trzeci, przeszyty kulami, spadł niedaleko nas zabarwiając krwią śnieżną zaspę.<br><br>Uwięzieni w parku ludzie zaczęli miotać się jak zwierzęta w klatce. Ojciec chwycił mnie za rękę i pociągnął