emigracjach, nie pleniła się po szczurzemu w niewoli, tylko gryzła wędzidło jak świeżo osiodłana klacz. Dla Róży Polska skończyła się w roku 1831. <br>Tego Kniaźnina tante Louise, córki legionisty, wcześnie osieroconej wraz z kilkorgiem młodszego rodzeństwa przez ojca, pokłutego wszystkimi gatunkami antybonapartystowskich kul, i przez matkę - półkrwi Hiszpankę, pół-Mulatkę, łup z trującej wyspy, tak nietrwały w zimnym klimacie - sztambuch ciotki Louise, panny z murzyńskimi wrogami i z neoficką srogością w sercu dla wszystkiego, co niecnotliwe, niewzniosłe, nie dość Bogu, znękanemu krajowi i braciom w Chrystusie oddane - Matkę-Spartankę w wieńcu spętanych orłów, ten dokument Róża przechowywała z rozsądku. Błysnąwszy w