w kącie. Wzrok utkwiła pod sufitem, oglądając pajęczynę na górnej półce książek. Pajęczyna się kołysała, bo pająk piął się do góry.<br>-Jasieńku, zatelefonują, co? - rzekła stara do kierownika po długim milczeniu. Ze zdziwieniem poderwałem głowę znad książki o czasach i zabobonach średniowiecznych. Mówiła chropawym szeptem, jakby tarł kamieniem o kamień. Świszczący szept wydobywał się z gardła wraz z oddechem. Dwa masywne złote rzędy zębów błyszczały w ustach, zdawało się, że kłapnęły, niemalże zadźwięczały. - Bo powinni dać znać; czy przyjdą. Prawda, że powinni? - Skierowała na niego wyblakłe, martwe, jakby zamarzłe oczy.<br>- A; to trzeba lepiej zaczekać, pani doktorowo - rzekł stanowczo kierownik. Pracowicie