po obu stronach szosy, sosny piętrzyły się wysoko ponad świeżą zielenią drzew liściastych. Szosa lśniła, jechali szybko, a kłęby lekkich szarych chmur, sunących z zachodu, mknęły nad ich głowami. Małe domki, każdy niemal z krzewem pnącej róży kwitnącym na czołowej ścianie i z szafirowymi pionami ostróżek przy płocie, migały jednostajnie, żółciły się niewiarygodne połacie kwitnącego rzepaku i wszystko - rowy, łąki, pola - upstrzone było gęsto plamkami maków.<br>Konrad, początkowo jakiś naburmuszony, rozkręcił się teraz i gadał w najlepsze, a kiedy minęli Promno, zaczął śpiewać. Aurelia &lt;page nr=37&gt; - ku swemu zdumieniu - zawtórowała mu i nawet pan Piotruś się przyłączył soczystym bartonem: - A teraz maj, zielony