czymś innym niż dobro ludzi wchodzących w skład narodu. Służąc bez wytchnienia "narodowi", Piotr pogardzał jednocześnie ludźmi, uważając brutalny przymus za jedyną właściwą metodę przyspieszonego zreformowania kraju. Z dzieciństwa i z tradycji rodzinnej, zresztą także z całej tradycji politycznej moskiewskiej państwowości, wyniósł Piotr przekonanie, że wola władcy jest jedynym prawem. Absolutyzm miał nieomal we krwi: mógł dyskutować o najlepszych sposobach realizacji swych zamiarów, ale nie o samych zamiarach i planach. Swe plany polityczne i reformy realizował z barbarzyńskim okrucieństwem, którego wyrazem była potworna egzekucja zbuntowanych strzelców (1698 r.) czy zgładzenie syna-opozycjonisty, następcy tronu Aleksego (1718 r.). Ogromne straty ludzkie były