dramatu i jedynym przykrym wspomnieniem z ulicy Korzeniowskiego była komórka, do której zamykano za karę niesforną dziewczynkę. Wtedy wrzeszczała "Dobre ludzie, ratujcie!" tak przenikliwym głosem, że rozdzierała nim serca państwa Suzinów mieszkających o dwa piętra poniżej. Profesor Suizn wspominał jeszcze po latach, kiedy Alicja była już jego studentką na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. <br> Poza ową komórką ulica Korzeniowskiego miała same dobre strony. Mieszkanie było tak wysokie, że można było uprawiać skoki z szafy na tapczan, niczym ze skały do jeziora. Pobliska spokojna uliczka Mochnackiego znakomicie nadawała się do rajdów na hulajnodze, a murek oddzielający ogródki przed jej domami od chodnika - do