z najwybitniejszych miejsc na parnasie polskim".<br> Cykl wierszy napoleońskich nie kończy się jednak na roku 1809. Do postaci cesarza Francuzów i jego historycznej misji powróci Koźmian jeszcze czterokrotnie: w roku 1810, układając Kantatę na rocznicę koronacji Napoleona; w roku 1812, tłumacząc z okazji bitwy pod Borodino odę Horacego &#150; Do Augusta (IV, 14) oraz pisząc po zdobyciu stolicy Rosji Odę na pożar Moskwy, wreszcie w roku 1813 lub 1814, tworząc pierwszą wersję Ody na upadek dumnego, która ma aż cztery autorskie wersje.<br> Najogólniej rzecz ujmując, jest to po prostu cykl okolicznościowych wierszy panegirycznych, inspirowanych za każdym razem przez jakieś doniosłe, brzemienne